Amsterdam Noord is een plek waar iedereen minstens één verslaving heeft en ik ben geen uitzondering. Begrijp me niet verkeerd: verslavingen zijn welkom hier, mensen leven met elkaar mee. Dit is wat gemakzucht op de lange termijn heeft gecreëerd.

Het gebeurde allemaal nadat Amsterdam Noord onderdeel werd van het Wereldwijde Buurt Netwerk van de energie-industrie. Ik ga je vertellen dat ik wist dat dit ging gebeuren, maar je gelooft me waarschijnlijk toch niet. Maar echt, ik wist het. Iedereen die in de 2030’s voor een energiebedrijf werkte wist het, want iedereen had het erover. Alleen had niemand door hoe hilarisch het ging worden. Elke keer wanneer ergens ter wereld een natuurramp voltrok, maakten energiebedrijven daar veel heisa om. Oké, het was ook wel erg dat al die mensen hun huis en alles verloren. Maar de energiebedrijven besteedde er aandacht aan op een manier die hen goed uit de verf liet komen. Zij streefden namelijk een wereldwijd energienet na, waarin we een systeem van groene energie konden opbouwen dat ons altijd van energie zou voorzien. Als er op een plek even geen wind was, zou de zon energie kunnen opwekken, als de zon niet scheen, zouden de golven energie opwekken enzovoorts. Alle energiebedrijven duwden deze agenda door. Ze wilden een wereldwijd belastingstelsel voor zichzelf. En regelden dat. Ze wilden een wereldwijd, onafhankelijk arbeidscontract. En regelden dat. Ze wilden een wereldwijde verblijfsvergunning voor hun werknemers. En regelden dat. En als je alles hebt wat je wilt en dan ook nog huizen bezit in vele steden, dan heb je eigenlijk bijna je eigen wijken, dus daar hoefden ze niet meer om te vragen. Tel maar na.

Amsterdam Noord kampte in die tijd met een hoop leegstand van nieuw gebouwde kantoren en huizen. Mensen verloren hun interesse in de wijk toen het zijn oorspronkelijke charme en openheid verloor en de gemeente kon maar moeilijk nieuw animo vinden. Energiebedrijven zagen hun kans schoon en wisten de gebouwen voor een klein prijsje op te kopen. Je kent de directeur van Amsterdam Noord toch wel? Hij is onwijs charmant en een geweldige spreker. Het probleem is alleen dat hij een gigantische schijnheilige zak is, een phony. Maargoed, hij verspreidde zijn globalisatie-utopie en kreeg het voor elkaar dat Amsterdam Noord onderdeel werd van hun wereldwijde netwerk. Dus als je voor een van de energiebedrijven werkt, kom je hier te wonen. En als je om welke reden dan ook boventallig wordt gemaakt, mag je hier nog steeds blijven wonen. Je kunt relaxen terwijl zij jou voorzien van een basisinkomen, wat onderdeel is van de wereldwijde basisinkomenwet van energiebedrijven. Dat is dan weer best cool en ik leef al zo voor vier jaar. En er zijn veel meer mensen die zo leven en dat is juist het grappige als je het mij vraagt. Toeristen of zakenmensen die voor een kort, oppervlakkig bezoek in Amsterdam zijn, verblijven in het stadscentrum. Daar worden ze ondergedompeld in het schattige en de globale, zoete karakter van de stad. Maar in Noord wonen muzikanten, virtual reality-gamers, pornoverslaafden en vind je ondergrondse clubs. In het centrum spreken ze Nederlands en Engels, in Noord worden alle talen gesproken. Ik overdrijf niet. Dit is hardcore globalisering. Alle werknemers die boventallig zijn gemaakt, kwamen hier ooit voor hun carrière en blijven hier nu plakken voor de uitkeringen. Je kunt je bijvoorbeeld niet voorstellen hoeveel traditionele Indiase dansclubs hier zijn. Het is onwijs grappig en zo ongelooflijk populair op het moment. Overal waar je kijkt zie je constant mannen, met kostuums en al, die compleet verslaafd zijn aan deze levensstijl en alles doen om beter te worden in deze dans. Ik begrijp het wel. Als je niets te doen hebt, moet je je tijd doden en mensen vinden om dat mee te doen. Omringd worden door mensen die niets anders doen dan tijd doden, is grappig. Ik ben bijvoorbeeld lid van een basketbalvereniging. We basketballen, maar worden vooral enorm dronken na de wedstrijden. Het is veel leuker dan dronken worden na het werk. Het is een heel andere vorm van dronken zijn. Ik wil niet dat je nu denkt dat ik lui ben, of dat ik geen goede arbeidsmoraal heb. Het is meer zo dat ik niet meer geloof in wat ik deed. En als je eenmaal op dat punt beland bent, is het heel moeilijk terug te komen. Geloof me. Ik had een hoop geïnvesteerd in mijn carrière, ik geloofde erin en dacht dat het een geweldige tijd zou zijn. Denk ik. Ik weet niet meer zo goed wat er toen allemaal in me omging. Maargoed, het pakte allemaal niet zo uit zoals ik had verwacht had. Ja, ik had een goede carrière, maar het deed me niks. Dan ga je er een beetje met de pet naar gooien. En gaat het meer om het vinden van manieren om te ontspannen. Ik vergat je trouwens te vertellen dat hier genoeg coole mensen zijn die interessante dingen doen. Er zijn bands die verlaten gebouwen zoeken, en daar stikt het hier van, en daar muziek maken. Ze zijn fantastisch, echt, en soms houden ze kleine optredens in zulke gebouwen. Ik vind het fijn om zulke mensen hier te hebben. Laatst heb ik bijna een oude vriend gebeld om te zeggen dat hij een baan moest fixen in een energiebedrijf, in Amsterdam moet komen wonen en vervolgens ontslagen moet worden zodat we samen muziek kunnen maken voor de rest van onze levens. Net zoals we op de middelbare school in Colorado deden.

Je staat versteld van de dingen die mensen doen wanneer ze veel vrijheid hebben en het vertrouwen in het systeem verloren hebben. Nu ga je me vast vragen welk systeem dat dan is, en ik heb er helaas geen duidelijk voorbeeld van. Maar ik kan je wel een beeld schetsen. Geloof me. Goed, in de hoofdstraat zijn diverse virtual reality-cafés waar het barst van de mensen die daar helemaal opgaan in het rollenspel dat ze spelen in hun virtuele wereld. Ze zitten daar met hun VR-brillen op, de godganse dag, compleet verslaafd. Ik houd er niet van, als je dat nog niet geraden had. Maar ik kan er geen genoeg van krijgen om te kijken, voor een voyeur is het geweldig. Naast deze cafés zijn dagdisco’s. Je moet eens proberen te begrijpen hoe het is om niets om handen te hebben: je grijpt alles aan. Ik was laatst in zo’n disco en zag mensen dansen en hun mond als fontein gebruikten om water naar elkaar te spuiten. Ze waren waarschijnlijk nog in hun virtual reality-modus, ik kon het niet heel goed uitmaken maar god, je had ze moeten zien. Ze waren zo hysterisch, het was alsof het het grappigste was dat ze ooit was overkomen. Er is natuurlijk geen disco op de hele wereld waar je lang kunt zijn zonder alcohol te kopen en dronken te worden. We gaan er soms heen met Phil, een vriend. Hij is waarschijnlijk de idiootste Zwitser ooit, maar hij heeft dat niet door. Hij praat constant over zijn dromen. Niet zijn ambities en hoop, maar letterlijk de dromen die hij elke nacht beleeft. En vertelt ze aan iedereen. Als je hem tegenkomt in een bar, vertelt hij je zijn droom van die nacht. Ik verwachtte niet dat hij hier ooit mee zou ophouden, dus ik suggereerde laatst dat hij ze misschien op moest schrijven. En nu schrijft hij er een boek over. En kijkt porno. Ja, hij is zowat verslaafd aan porno. Hij schrijft de halve dag over zijn dromen en tussendoor kijkt hij porno. Maar hij zegt dat hij zijn vrijheid terugzoekt. De laatste keer dat ik hem zag, vertelde hij me dat hij ruzie had met zijn buren omdat hij in een bloempot had gekotst. Deze buren bouwen meubels voor de buurt. Bankjes, planken, bloempotten, dat soort dingen. Ze hebben het meest geweldige gereedschap dat je je maar kunt bedenken en timmeren de godganse dag. Maar als je ze met een vinger aanraakt, eten ze je op. Levend. Het zijn aardige mensen, maar met een enorm kort lontje. Maargoed, die arme Phil kwam dronken thuis en kotste in een van die bloempotten en ze gingen compleet over de rooie. Hij vertelde me dat ze 24/7 dingen aan het maken zijn en het geluid van al dat gereedschap hem gek maakt. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat dat geen reden is om in hun bloempot te kotsen, maar hij luisterde niet. Dat betekent niet dat ik ook gek zou worden als ik mensen naast mijn huis heb die de hele dag meubilair maken. Maar dat is hoe zij hun tijd vullen.

Ik ben waarschijnlijk de enige gewone man in deze hele buurt, al zegt dat niet zoveel. Ik weet eigenlijk niet eens wat mijn mening is over alles wat ik net over je uitgestort heb. Het systeem heeft een bizarre situatie gecreëerd en ik zou niet verbaasd zijn als ze ons op een gegeven moment van de kaart vegen. Nu vraag je je vast opnieuw af over welk systeem ik het heb, ditmaal heb ik het over de energiebedrijven, gemeentes, wetten en politici die samen al hun dingen doen. Maar ze zijn niet echt ‘samen’ samen. Tenminste, dat idee heb ik. Zoals ik al zei: ik heb niet echt een goed voorbeeld dat laat zien wat het is.

Ik denk dat het ons bezighoudt, eigenlijk. En als je het niet hebt, moet je het zelf doen.

Jim Steele
Amsterdam, Nederland

DE VANGER IN NOORD